Aktywność proteolityczna i amonifikacyjna użytkowanych rolniczo gleb zlewni jeziora

gleby, aktywność proteazy, nasilenie amonifikacji

Badania realizowano w glebie bielicowej wytworzonej z piasku luźnego, która cechuje się niewielką żyznością oraz w czarnej ziemi wytworzonej z piasku słabo gliniastego, która posiada dużą ilość części spławialnych, wysoki poziom węgla i azotu organicznego oraz znaczną pojemność sorpcyjną. Gleby te występują w sektorze rolniczym zlewni dwu jezior – Piaseczno i Głębokie (Pojezierze Łęczyńsko-Włodawskie). Próby do analiz biochemicznych pobierano z różnych stanowisk czterokrotnie w następujących terminach: kwiecień, maj, lipiec i wrzesień. Aktywność proteazy w glebach badano metodą Ladda i Butlera. Natomiast nasilenie procesu amonifikacji określano na podstawie przyrostu zawartości N-NH₄⁺ (w próbkach glebowych inkubowanych z 0,1% asparaginy) oznaczonego metodą Nesslera. Przeprowadzone badania wykazały, że aktywność proteolityczna zależała od właściwości gleby. W glebie bielicowej kształtowała się na ogół na niższym poziomie w porównaniu z czarną ziemią i była zróżnicowana w zależności od odległości stanowiska od jeziora. Potencjalna zdolność amonifikacyjna gleb nie była wyraźnie powiązana z ich właściwościami. W glebie bielicowej utrzymywała się w całym sektorze na zbliżonym poziomic. Natomiast w przypadku czarnej ziemi stwierdzono zależność badanego procesu od punktu pobrania gleby. Najwyższą wartość tej aktywności odnotowano w glebie zlokalizowanej na brzegu jeziora.