Wpływ stresu glinowego na geometryczny i energetyczny charakter korzeni roślin, badany metodą adsorpcji azotu

materiał korzeniowy, glin, pH, powierzchnia właściwa, energia adsorpcji azotu

Jęczmień jary Ars oraz dwie pszenice o zróżnicowanej tolerancyjności na glin Henika (wrażliwa) i Inia (odporna), poddano stresowi glinowemu w dwóch fazach rozwoju, w fazie krzewienia i w fazie strzelania w źdźbło. Wzrost roślin odbywał się w kulturach wodnych, przy pH = 7 ( kontrola) i pH = 4 (bez glinu) oraz pH = 4 +20 mgdm3 glinu. Glin dodawano do pożywki w formie AlCl3. Na otrzymanym materiale korzeniowym przeprowadzono pomiary powierzchni i jej charakterystyk energetycznych w oparciu o teorię adsorpcji Brunauera, Emmeta i Tellera (BET), wykorzystując jako adsorbat azot. Glin powodował wzrost powierzchni właściwej badanych korzeni, przy jednoczesnym spadku energii adsorpcji. Największe zmiany (pod wpływem toksyczności glinu) badanych wielkości fizykochemicznych i to zarówno w stosunku do korzeni jęczmienia rosnących w warunkach kontrolnych, jak i w stosunku do badanych odmian pszenicy oraz różnych faz rozwoju, zaobserwowano u jęczmienia jarego w fazie krzewienia.