Emisja metanu z udziałem Salix americana uprawianej na polach irygowanych ściekami miejskimi

metan, ścieki, Salix americana, potencjał redoks

Badania przeprowadzono na glebie torfowo-murszowej (Eutric Histosol) o naturalnym układzie poziomów i strukturze glebowej (pH w KCl 7,2; C_org. 326 g kg^–1). Pole podzielone było na trzy kwatery (A, B, C), na których zastosowano trzy kombinacje nawodnień: A-kontrolne (zasilane tylko wodami opadowymi), B-60 mm dawki ścieków jednorazowo oraz C-120 mm dawki ścieków. Podczas trwania nawodnień pobierano z komór gazy w określonych przedziałach czasowych oraz mierzono potencjał oksydoredukcyjny gleby elektrodami platynowymi zamontowanymi na stałe w profilu glebowym na głębokościach 10, 30, 50, 70 i 100 cm. Emisję gazów z powierzchni pól odsłoniętych i porośniętych roślinami wikliny wyznaczano z użyciem komór wykonanych z plexi osadzonych na stalowym cokole i uszczelnionych płaszczem wodnym. Pobrane próby gazowe w odstępach czasowych (30 i 60 min.) z kloszy analizowano chromatograficznie przy użyciu chromatografu gazowego Shimadzu GC-14. W doświadczeniu przeprowadzonym w okresie wiosennym, stwierdzono gwałtowny wzrost emisji metanu przez rośliny wikliny nawadniane podwójną dawką ścieków do poziomu 230 cm³ m^–2 h^–1 po jednej dobie od momentu zaistnienia warunków stresowych. W okresie letnim zaobserwowano podwyższenie emisji metanu do poziomu 65-70 cm³ m^–2 h^–1 na polach nawadnianych pojedynczą oraz podwójną dawką ścieków drugiego i trzeciego dnia od zadania ścieków. Wskaźnikiem zachodzących w glebie zmian anaerobowych był potencjał redoks, który na głębokości 70 cm uległ obniżeniu do –150m V.