Ocena klimatu odczuwalnego w Polsce północno-wschodniej na podstawie temperatury radiacyjno-efektywnej (TRE)

wskaźniki biometeorologiczne, warunki biotermiczne, klimat odczuwalny

Do wykonania niniejszej pracy wykorzystano dane otrzymane z Instytutu Meteorologii i Gospodarki Wodnej w Warszawie jak: temperatura efektywna (TE) oraz stopień zachmurzenia przez chmury piętra niskiego (CL) i średniego (CM) (z pominięciem chmur piętra wysokiego). Dane te pochodziły z 13 stacji meteorologicznych z godziny 12 UTC, z okresu 1971-2000. Temperaturę efektywną (TE) potrzebną do wyznaczenia temperatury radiacyjno-efektywnej obliczono na podstawie wzoru Missenarda. Do oceny odczuwalności termicznej zastosowano zaproponowaną przez Baranowską skalę odczuwalności termicznej, która obejmuje siedem odczuć termicznych: bardzo gorąco, gorąco, ciepło, komfort, chłodno, zimno i bardzo zimno. Warunki bioklimatyczne Polski północno-wschodniej oceniono na podstawie średniej miesięcznej i sezonowej wartości temperatury radiacyjno-efektywnej oraz jej zmienności w wieloleciu 1971-2000. Określono też częstość występowania zgrupowanych odczuć cieplnych, uznając za korzystne odczucia termiczne od chłodno poprzez komfort do ciepło, a za niekorzystne – ze względu na dyskomfort zimna, odczucia zimno i bardzo zimno, a ze względu na dyskomfort gorąca – gorąco i bardzo gorąco. Wyjątkowo dużą bodźcowością, z uwagi na występowanie skrajnych odczuć cieplnych, odznacza się Nizina Północno-Podlaska i wschodnia część Pojezierza Mazurskiego, a najkorzystniejsze warunki biotermiczne panują w zachodniej części regionu. Spośród wszystkich analizowanych okresów największe przestrzenne zróżnicowanie klimatu odczuwalnego występuje w półroczu chłodnym, zwłaszcza zimą. Najwięcej dni z optymalnymi warunkami biotermicznymi występuje jesienią – od 64 do 76 i wiosną. – od 56 do 64 wzrastając ze wschodu na zachód.