Zawartość metali ciężkich jako kryterium oceny jakości korzeni marchwi

korzenie marchwi, metale ciężkie, jakość

W badaniach środowiskowych przeprowadzonych na Lubelszczyźnie oceniano jakość korzeni marchwi na podstawie zawartości metali ciężkich (Pb, Cd, Ni, Zn, Cu, As i Hg) oraz obliczano zależności występujące pomiędzy tymi metalami a niektórymi cechami gleby i rośliny. Metale ciężkie w glebie i korzeniach oznaczono metodą ASA, inne cechy gleby i rośliny według procedur badawczych obowiązujących w akredytowanym laboratorium Okręgowej Stacji Chemiczno-Rolniczej w Lublinie. Nie stwierdzono istotnego wpływu rejonu uprawy na zawartość oznaczanych metali w korzeniach marchwi. Właściwości gleby w niewielkim stopniu decydowały o tej zawartości. Najbardziej podatnym na te wpływy metalem był cynk i arsen, najmniej – ołów, miedź i nikiel. Zawartość niektórych metali w korzeniach była w istotny sposób uzależniona od występowania w tej części rośliny innych pierwiastków. Stwierdzenie to dotyczy w największym stopniu cynku, rtęci i miedzi, w najmniejszym – niklu, ołowiu i arsenu. Przeciętna zawartość metali ciężkich w korzeniach marchwi (0,049 mg Pb, 0,057 mg Cd, 0,254 mg Ni, 3,107 mg Zn, 0,591 mg Cu, 0,002 mg As i 0,0004 mg Hg×kg-1 ś.m.) wskazuje, że w żadnym przypadku nie została przekroczona dopuszczalna granica przewidziana dla tego typu produktu.