Higroskopijność utworów murszowych poddanych działaniu podwyższonej temperatury

sorpcja pary wodnej, gleby torfowo-murszowe, higroskopijność, temperatura

W pracy badano wpływ termicznej degradacji oraz cyklicznego osuszania i nawilżania różnie przeobrażonych utworów murszowych na ustalanie się równowagi w układzie organiczny utwór glebowy/para wodna. Ilość pary wodnej zasorbowanej na utworach murszowych w procesie sorpcji przy p/p₀ ≈ l bezpośrednio odniesiono do maksymalnej higroskopijności. Materiał badawczy obejmował mursz torfiasty (Z₁) i właściwy (Z₃) w różnym stadium wtórnego przeobrażenia. Wskaźnik chłonności wodnej W₁ dla tych próbek wynosił od 0,44 do 0,82. Maksymalna higroskopijność (Mh) badanych gleb w różnym stopniu zmieniała się, zarówno dla próbek poddanych wstępnemu osuszaniu w różnej temperaturze, jak i dla tych samych prób poddanych dodatkowo cyklowi osuszania i nawilżania. Czas wstępnego osuszania w niewielkim stopniu wpływał na wartość Mh. Poddanie utworów murszowych działaniu podwyższonej temperatury prowadziło do wzrostu ich właściwości hydrofobowych, co przejawiało się znacznie mniejszą wartością maksymalnej higroskopijności dla próbek osuszanych w temperaturze 150°C. Średnia maksymalna higroskopijność korelowała z wielkością powierzchni właściwej (S), obliczonej z sorpcji pary wodnej, a także ze stopniem wtórnego przeobrażenia, charakteryzowanym przez wskaźnik W₁.