Następczy wpływ roślin ochronnych na masę korzeniową wsiewek śródplonowych na glebie lekkiej

rośliny ochronne, wsiewki śródplonowe, masa korzeniowa, gleba lekka

Badania miały na celu określenie wpływu roślin ochronnych na masę korzeniową wsiewek śródplonowych uprawianych na glebie lekkiej w warunkach klimatycznych południowo-wschodniej Polski. Doświadczenie polowe przeprowadzono w latach 1993-1996 w Gospodarstwie Doświadczalnym w Bezku koło Chełma. Pole doświadczalne położone było na glebie bielicowej niecałkowitej, leżącej na podłożu marglistym. Gleba ta miała skład granulometryczny piasku gliniastego lekkiego i mocnego. Zaliczona została do klasy bonitacyjnej IVb i kompleksu żytniego dobrego. Dwuczynnikowe doświadczenie polowe założono metodą split-plot w 4 powtórzeniach. Schemat doświadczenia uwzględniał cztery rośliny ochronne: żyto ozime, pszenżyto ozime, jęczmień jary, owies. Wsiewkami śródplonowymi było sześć gatunków roślin i kontrola: seradela pastewna, koniczyna biała, koniczyna czerwona, lucerna chmielowa, nostrzyk biały, życica westerwoldzka. Przedplonem roślin ochronnych i wsiewek była mieszanka zbożowo-strączkowa złożona z owsa i peluszki, uprawiana na nasiona. W wyniku przeprowadzonych badań stwierdzono, iż rośliny ochronne nie oddziaływały istotnie na plon masy korzeniowej wsiewek śródplonowych. Życica westerwoldzka pozostawiała największą masę korzeni. Warunki pogodowe miały istotny wpływ na ilość wytworzonej masy korzeniowej wsiewek śródplonowych.