Opór aerodynamiczny ziarna lędźwianu siewnego

opór aerodynamiczny, spadek ciśnienia, lędźwian siewny

Badania przeprowadzono w celu określenia oporu aerodynamicznego ziarna lędźwianu siewnego. Materiał do badań otrzymano z gospodarstwa uniwersyteckiego. Opór aerodynamiczny trzech odmian lędźwianu siewnego (cv. NLK-40, Pratik i Ratan) badano za pomocą aparatury laboratoryjnej przy wilgotności ziarna od 7,33 do 18,80, 6,75 do 18,30 i 7,90 do 19,40% (s. m.), dla prędkości przepływu powietrza w zakresie od 0,04 do 1.26, 0,04 do 1,40 oraz 0,04 do 1,48 m3•s-1•m-2, przy grubości warstwy ziarna od 0,2 do 0,6 m i gęstości usypowej ziarna w zakresach od 805 do 895, 795 do 875 oraz 770 do 850 kg•m-3. Opór aerodynamiczny ziarna lędźwianu wzrastał ze wzrostem przepływu powietrza, gęstością, głębokością w warstwie, a zmniejszał się ze wzrostem wilgotności. Przeanalizowano zmodyfikowane równanie Shedd’a, równanie Hukilla oraz Ives’s, a także zmodyfikowane równanie Erguns’a pod kątem ich przydatności do prognozowania spadku ciśnienia. Opór aerodynamiczny ziarna lędźwianu był poprawnie opisywany przez zmodyfikowane równanie Shedd’a, a w dalszej kolejności przez równanie Hukilla i Ivesa oraz zmodyfikowane równanie Erguns’a. Opracowany model statystyczny, obejmujący prędkość przepływu powietrza, wilgotność ziarna oraz jego gęstość usypową, charakteryzował się dość dobrym dopasowaniem danych dotyczących spadku ciśnienia.