Właściwości powierzchniowe korzeni wybranych roślin jednoliściennych i dwuliściennych, oznaczane metodą adsorpcji-desorpcji pary wodnej i azotu

korzenie roślin jedno i dwuliściennych, specyficzna powierzchnia właściwa, energia adsorpcji azotu i pary wodnej

W badaniach wykorzystano materiał korzeniowy roślin jednoliściennych (pszenica jara Lanca, jęczmień jary Ars) i roślin dwuliściennych (rzepak jary Star, gorczyca biała Nakielska) Wzrost i rozwój roślin odbywał się w kulturach wodnych o pH = 7, przy ściśle kontrolowanym składzie pożywki (Marshner i Remhold), w cyklu dobowym 16h nocy/8h dnia, w temperaturze 23oC (dzień) i 16oC (noc). Izotermy adsorpcji-desorpcji wyznaczano dwoma adsorbatami; parą wodną i azotem. Powierzchnie właściwe materiału korzeniowego, funkcję rozkładu energii adsorpcji i średnią jej wartość, wyznaczano w oparciu o teorię adsorpcji Aranowicza. Powierzchnie właściwe badanego materiału korzeniowego oznaczane azotem (tzw. swobodne) były mniejsze od powierzchni właściwych oznaczanych parą wodną (tzw. pozornych), podobnie jak średnie energie adsorpcji. Wielkości powierzchni właściwej wyznaczanych azotem bardziej różniły się w obrębie obu grup badanych korzeni roślin jedno i dwuliściennych (większe u roślin dwuliściennych).